Σαν να ήταν μόλις χθες, θυμάμαι τον Πάμπλο να φτάνει στο αεροδρόμιο. Κάποιος μου είχε πει ότι ο παίκτης ήταν για τον Παναθηναϊκό, η μετεγγραφή χάλασε τελευταία στιγμή & υποχρεώθηκε να έρθει στον ΠΑΟΚ.
Ουδόλως με ενδιέφερε. Στην Τούμπα πάτησε παίκτης με θητεία στη Ρεάλ Μαδρίτης & στη Μίλαν. Άρχισα να διαβάζω, σε περίεργα site, ότι ο Μπερλουσκόνι ήταν καψούρης μαζί του & τον πήρε στο Μιλάνο. Μετά, για κάτι τσαμπουκάδες που έκανε στον Καπέλο. Πολλές κόκκινες κάρτες, ξύλο, ένα δύστροπο παιδί που έγινε ποδοσφαιριστής για να ζήσει την οικογένειά του. Κατά δήλωση Αριστερός. Είχε συγκρουστεί με την ομοσπονδία της Ουρουγουάης, επειδή απαίτησε τα παιχνίδια της εθνικής ομάδας να έχουν δωρεάν είσοδο.
Στις 16 Νοεμβρίου 2008 ο Πάμπλο απάντησε με ένα αλήτικο χτύπημα(όπως ακριβώς άξιζε) στις προκλήσεις του Ντιόγο, ανοίγοντας κάτι σαν βεντέτα με τον διαιτητή Κάκο. Εκείνη τη μέρα πίστεψα ότι θα φύγει από την Τούμπα όταν βγει στη σύνταξη & κλείσει το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που θα ανοίξει εντός του γηπέδου. Φεύγει σήμερα. Πριν από λίγες μέρες μάθαμε ότι η ομάδα σκεφτόταν(;) να του προσφέρει μία ηγεμονική θέση στη διοίκηση. Τελικά, θα πάρει μόνο τα δεδουλευμένα του. «Μετά τον ΠΑΟΚ θα γυρίσω στη γη που με γέννησε. Αυτή η γη με ζητάει πίσω για να συνεχίσω & να πεθάνω εκεί». Ήδη μαζεύει γυναίκα, τρία παιδιά & κλείνει εισιτήριο για το Μοντεβίδεο.
Αν & είμαι παλιός, δεν μπορώ να θυμηθώ ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ που να αγαπήθηκε περισσότερο από τον Πάμπλο. Ακόμα & ο Κούδας, είχε πάντα επάνω του το «στίγμα» της φυγής στον Ολυμπιακό. Με τον Πάμπλο ήταν αλλιώς. Τεράστια ποδοσφαιρική αξία, μερικά αριστερά κλισέ & ένας τσαμπουκάς που έκανε το Παόκι της 4 & όχι μόνο... να μετενσαρκώνεται στο κορμί του Ουρουγουανού. Ο Πάμπλο δεν αγαπήθηκε για την αγωνιστική του επίδοση.
Λατρεύτηκε επειδή ήταν copy-paste η φαντασίωση του μέσου οπαδού : παικταράς που δεν μασάει, έτοιμος να παίξει ξύλο & να μαζέψει ξένα πόδια, κοιτάζοντας σεληνιασμένος το σήμα της ομάδας στη φανέλα που φοράει. Δεν νομίζω να ταίριαζε σε άλλη ομάδα περισσότερο από ό,τι στον ΠΑΟΚ. Τίμησε & τη φανέλα & τον κόσμο που τον αγάπησε. Έγινε σύνθημα. Και δάκρυ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το γκολ που πέτυχε αμέσως μετά την κηδεία της μητέρας του; Αυτό είναι το βλέμμα που θα θυμάμαι πάντα, όχι την αγριάδα του θεριού.
Ο φετινός ΠΑΟΚ δεν μπορούσε να περιμένει πολλά από τον Πάμπλο. Ήρθε ο τραυματισμός, αλλά & η αλλαγή στην αγωνιστική φιλοσοφία. Με Καμαρά, Ολίσε, Σάλπι, η ομάδα απέκτησε ταχύτητα που δεν μπορούσε να ακολουθήσει ο Γκαρσία. Επίσης, η αγωνιστική προσωπικότητα του Κατσουράνη καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις από το αμυντικό χαφ.
Η κερκίδα μπορεί να φωνάζει όσο θέλει & το χειροκρότημα να αδημονεί μέσα στις τσέπες των μπουφάν. Όμως, στις επαγγελματικές ομάδες αποφασίζει ο προπονητής. Είναι κοινή λογική, αλλά όχι αυτονόητη για έναν παίκτη που έχει συγκρουστεί στο παρελθόν με τον Καπέλο & εκτός των άλλων, έχει τους μύριους να τον λατρεύουν. Αλήθεια, τι επιλογή είχε η διοίκηση, ιδιαίτερα μετά την επίθεση των οπαδών στον Δώνη; Αν δεν συμφωνούσε στη διακοπή της συνεργασίας, θα έπρεπε να απαιτήσει, από τον προπονητή, την αγωνιστική ικανοποίηση του παίκτη. Ο Πάμπλο είχε την ευκαιρία να μείνει στην Τούμπα & να δύσει όπως ο ήλιος, μεγάλος μέσα στη λαμπρότητά του. Αλλά αν το δεχόταν δεν θα ήταν ο Γκαρσία, θα ήταν κάτι άλλο.
Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής, που έπαιξε ποτέ στην ομάδα, φεύγει τσακισμένος. Και, για άλλη μια φορά, ο κόσμος του ΠΑΟΚ θα διχαστεί. Μια με τον Άγγελο, την άλλη με τον "εξυγιαντή" Ζαγοράκη, τώρα με τον Πάμπλο. Κατά μία εκδοχή, ο Γκαρσία έγινε & αυτός καθρέφτης της ομάδας. Αυτοκαταστροφικός, εκρηκτικός, με πάθος, δάκρυα, ένας ήρωας του παραλόγου ή ένας παράλογος ήρωας. Κάποιος που «επιτρέπεται να πέσει, αλλά επιβάλλεται να σηκωθεί».
Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής, που έπαιξε ποτέ στην ομάδα, φεύγει τσακισμένος. Και, για άλλη μια φορά, ο κόσμος του ΠΑΟΚ θα διχαστεί. Μια με τον Άγγελο, την άλλη με τον "εξυγιαντή" Ζαγοράκη, τώρα με τον Πάμπλο. Κατά μία εκδοχή, ο Γκαρσία έγινε & αυτός καθρέφτης της ομάδας. Αυτοκαταστροφικός, εκρηκτικός, με πάθος, δάκρυα, ένας ήρωας του παραλόγου ή ένας παράλογος ήρωας. Κάποιος που «επιτρέπεται να πέσει, αλλά επιβάλλεται να σηκωθεί».
Αντίο captain...
